Gün aydınlanır şehir uyanır sabaha… Sende uyandınmı?
Biz insanoğlu her sabah uyanırız. Günaydın derken bile en yakınımıza inanmayız aslında
günün aydın olduğuna. Agrasif bir yaşam süreriz habersiz. Güleriz, Şakalaşırız, Konuşuruz,
Eğleniriz ama agrasif bir yaşam süreriz. Biz anda olduğumuzu sanarız ya bilinç altımız?
Hep olumsuz, hep kaygılı, hep geçmişte…
İnanamadığımız bir ben var aslında… Ondandır bu vurdum duymaz tavırlarımız.
Bak etrafına; Üreten, geliştiren, gerçekten mutlu olan varmı? Peki ya sen ne kadar gerçeksin
hayatında… Ne kadar mutlusun?
İnsanoğlu bu gerçekten kaçmayıp yüzleşsek belkide anlayacağız nerede ne eksik olduğunu.
Tabikide tek sorunlu biz değiliz. Bizi bu duruma getiren bir diğer sinsi düşman Medya…
Evet Medya… Bizi bizden çalan, Düşünmekten vaz geçiren Medya… Biz nereden nereye
geldiğimizin farkına bile varamadan bizi alaşağı ettiğini hissetmeyiz bile. Bizi eğlendirdiğini,
Mutlu ettiğini hatta geliştirip, eğittiğini bile iddea ettiğimiz oldu.
Medyanın bize kattığını biraz inceleyelim isterseniz?
Bir yoğun ve yorgun geçen günün ardından eve geldimizde ilk bizi karşılayan Televizyonumuza
merhaba deyip geçeriz karşısına. Medya kuruluşunun kendince seçip derlediği Yarı doğru, yarı eksik, yarı
yalan haberlerini dinlerken gizliden içsel öfke nöbetleri başlar içimizde… Sonra çok sevdiğimiz takip
ettiğimiz bazen nefessiz kaldığımız dizi serüvenimiz başlar. Önce gegçgn haftanın tekrarı 1,5 saat sürer
bize embesil muamelesi yaparak. Sonra beklediğimiz an dizi başlıyor. Derken; dizimisi 2 saatte 45 dakika
reklam arası ile izleriz. Bu aralar olmasa sohbet edemeyiz can dediğimiz sevdiklerimizle. Neyse ki;
bitti dizimiz. OOOO çok geç olmuş dinlimemeiz lazım diyerek; çok yorulan bedenimizi dinlindirmeye
çekeriz hiç bir şeyin farkında olmadan.
Boşa giden 6 saatimizin farkında olmayız mesela, Çok sevdimiz canlarımızın bizimden
uzaklaştığının, Farkında olmayız artık evimizde bili bireyselleştiğimizin, köreldiğimizin, bizim
kendimizden gittiğimizin.
İkinci sinsi düşmanımız Sozyal Medya; Facebook arkadaşlarımız var, İnstegram
arkadaşlarımız, onlar bizi taktir etsin beğensin… Önemli onların fikirleri. O kadar önemli ki, rahat
ilgilenebilmek için bizi engelleyen canlarımız çocuklarımıza Tabletler, en güzel telefonlar
vererek onları kendimizden uzak tutup önemli olan sosyal medya arkadaşlarımızla
kesintisiz görüşebşldşk, Hem çocuklarımıza çok güzel bir hediyi aldık Tablet, Telefon…
Onlarında bu zehri yavaş yavaş almalarına yardımcı olduk. Nede olsa canlarımız
En iyilerine layık onlar.
Sosyal Medya artık bir rand kulvarı oluverdi. Kamerası güzel çekmeyen telefon
artık atılmalı daha güzeli alınmalıydı. Bilmem kaç para ama olsundu. Sosyal Medya
arkadaşlarımız e nihayetinde bizi beğenmeli hatta kıskanmalı ve tek olmalıydık yani
BİRİCİK kuramı gerçekleşmeliydi, Maslowun Piramit kuramı gerçekleşmeliydi. Son evre
Kendini gerçekleştirme. Ne olursa olsundu. Evre tamamlanmalıydı. Güzel Fotoğraf çeken
telefon için çok para verilebilir, Hatta eşler arasında çatışma olabilir, çocuklar bu
çatışmada kaybeden olabilirdi. Hatta kıyaslar bile olabilirdi. Boşanmalar aldatmalar.
Cinayetler, daha neler neler.
Peki biz hangi ara kendimizi geliştireceğiz sevdiklerimizle güzel ve kaliteli zaman
geçireceğiz. Biz ne zaman teknolojiyi doğru ve amacına yönelik kullanacağız.
Biz ne zemen uyunacağız.
Bizi gerçekten neyin mutlu edeceğini anlamadığımız ve mutlu olduğumuzu
sandığımız için bu kadar Mutsuzuz belkide…
İyi uykular… Kendini Uyunmış sanan Ayakta uyuyan İnsanoğlu…
Durmuş Ali YİILYMAZ
Psikoterapist&Aile Danışmanı& Yazar
www.durmusaliyilmaz.com
